۳هزارپرونده روی میز و مجوز های بی حساب

درشرایطی که خیلی ها از روند افزایش شمار مطبوعات در کشور اظهار خرسندی می کنند وآن را نشانی از قرار گرفتن کشور در پشت دروازه های فرهنگ مدرن می دانند، برخی هم تولید فله ای وصدوربی حساب وکتاب نشریات را به دلیل برخورداری طیفی معلوم از این امتیاز نشان ضعف دستگاه فرهنگی کشور تلقی می کنند.روغنیها از جمله صاحبنظران مطبوعاتی است که اعتقاد دارد صدور مجوز به این شکل روزنامه نگاری امروزرا از شکل حرفه ای خود خارج می سازد و همین امر وضعیتی را ایجاد می کند که دیگر چیزی به نام روزنامه نگار متخصص نداشته باشیم.
 در برابر این دیدگاه ، استاد عزیزم پروفسور معتمد نژاد می کوشد به دیگران بقبولاند که همین سیستم صدور مجوز هم نکته زایدی است که روند افزایش شمار مطبوعات را مختل می کند.این دیدگاه از این منظر قابل تامل است که در سراسر کشورهای آسیایی غیراز کشورهای کمونیستی وچند کشور انگشت شمار به علاوه ایران تنها ثبت نام روزنامه کافی است ونیازی به صدور مجوز نیست.
 یادمان باشد ما زمانی صاحب روزنامه شدیم که 200سال از تاسیس روزنامه ها در غرب گذشته بود ومطبوعات غربی دو مرحله از فعالیت های خود را طی کرده و وارد مرحله سوم شده بودند، بنابر این مقایسه اینچنینی، آن هم در وضعیتی که نظام مدیریتی کشور قابل تطبیق با هیچیک از نظامهای حاضر نیست ،قیاسی مع الفارق است. افزایش تعداد روزنامه ها درطی دودهه از 4 روزنامه به 60روزنامه گرچه در وهله نخست توفیق مدیران فرهنگی را در ذهن متبادر می سازد ولی باید این نکته را از خاطر نبرد که توسعه نشریات بدون لحاظ کردن سهم آموزش نیروی انسانی از تاثیر مثبت رسانه ها خواهد کاست.
از سویی مادام که صدور مجوز ونیز توقیف مطبوعات از قانونمندی لازم برخوردار نباشد واساسا بر پایه نزاع حزبی مدیران تعریف شود صحبت از توسعه فرهنگی برشمردن خصایص فیل در تاریکی است.! در زمانی که بسیاری از نخبگان فرهنگی سالها در صف صدور یک مجوز منتظر می مانندتعدادی از مدیران ،صاحبان قدرت اقصادی ومتولیان صدور مجوز خارج از نوبت  وحتی بابت برخی نشریات دیگر با تیراژپایین، در حدصد نسخه هم مجوز می گیرند.
به نظر می رسد3هزارپرونده ای که برای گرفتن مجوز نشر به روی میز معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد قرار دارد نیاز به گرد گیری تازه ای دارد که مدیران تازه از راه رسیده این وزارتخانه باید عزم خود را برای آن جزم کنند...