اشتباه درمانی در نیویورک تایمز

ترجمه: جواد صبوحی                                                                                        
   اخیرا  نیویورک تایمز خط مشی  تازه ای  را  به  منظور   تصحیح  سرمقاله ها   و  صفحات   مقابل   آن   آغاز   کرده است.اتخاذ این خط مشی از سوی این نشریه به  عنوان  تحولی  شگرف  در حذف  اشتباهات  کوچک  و  بزرگی  که در این صفحات دیده می شود تلقی می گردد.جالب آنکه آنها ادعا می کنند این غلط گیری ها بالاخره شایعاتی را که در پی چاپ اینگونه اغلاط شکل می یافت تا حدودی کاهش داده است  . از   میان  نویسندگانی  که  تخلفات   جدی  داشته اند  می توان  به " پاول کرگمن "  اشاره  نمود  که  ستون هایی رادرنوزدهم، بیست ودوم و  بیست  و ششم آگوست  نوشت  و  در  آنها ا دعاهایی را در خصوص تغییر نتایج آرای انتخابات ریاست جمهوری2000   فلوریدا   مطرح ساخته بودواینکه چگونه دو شرکت  رسانه ای  هر دو با بازبینی تعرفه های رای نحوه   کسب آرای "ال گور" را تشریح  کرده اند .
فشار   برخی   از  رسانه های   تازه   از  راه  رسیده،  افرادی   چون   " دونالد لوسکین  "   را  واداشت  که  به  خاطر  انعکاس  اینگونه مطالب در ملا عام نه تنها به کرگمن،   که   به  افراد   دیگر ی  در  این   نشریه همچون"مورن دوود"و"فرانک ریچ "هم  توهین  کنند.
"بایرون کالاین"،   دبیر  گروه ا جتماعی  تایمز   که آخرین   گرایشش  تفسیر  بوده  و  بعد   از "  گایل کولینز"عهده دار ویرایش مطالب صفحات رویی هم شده است در خصوص نحوه  تلقی اش  از  کرگمن می گوید :"اعتقاد بخشی از همکارانم در تایمز این است که اتخاذخط  مشی جدید از  هنگام  گایل کولینز هیچگاه با زور و  تحمیل  همراه  نبوده است.در واقع کرگمن  هم  هیچگاه  برای  چاپ  اصلاحیه  تحت فشار نبوده است." وی در چهار نوبت در مقالاتش کرگمن را به خاطرضغف هایش  مورد  حمله   و سرزنش قرار داد.
این مقالات سرانجام سردبیر و ناشر روزنامه را چنان شرمنده کرد که این دو حتی  مجبور شدند  با  چاپ مقاله ای در اول اکتبر اینگونه ادعا کنند که خط مشی جدید تایمز را کرگمن اتخاذ کرده  است!  پس  از آن کولینز نیز در یادداشتی با عنوان "تایمز اصلاحات  منظم  خود را ادامه   می دهد"، موقعیت کرگمن را به عنوان نویسنده ای که دچارهیجانات شدید روحی شده بود تشریح کرد .وی  همچنین  در   ستون   اینترنتی اش  اینگونه نوشت:کرگمن از من پرسید که آیا می تواند از اصلاح وبازبینی مجدد مطلب صرفنظر کند ومن هم موافقت کردم.  در  واقع  من  معتقدم  اینجاست  که   ما به  نقطه ای  از قساوت وبی رحمی نسبت به خوانندگانمان رسیده ایم. من در این ماجرا خود را گناهکار می دانم.رفع خطا می باید در همان  وقتی که اولین اشتباهات در روزنامه کشف می شود اعمال شود."  کرگمن هم به خطای خود اذعان کرد واشاره  نمود   که  در  بازشماری  آرا   تعدادی  از  تعرفه ها پیروزی  "گور"  و  تعدادی   نیز   پیروزی    "بوش"  را  نشان  می داد    .  وی  بدون  کوچکترین اشاره ای به واقعیت این جنجال انتخاباتی ،در یکی از چندمتن  اصلاحی خود نوشت:   رای دهندگان  فلوریدایی به عنوان  نمونه هایی  از تمام ایالت متحده از انتخاب آقای گور مطمئن بودند. 
وی همچنین اذعان نمود برای اتخاذ تصمیمی   مدبرانه    نادیده   گرفتن   واقعیتها وترکیب آنها باهم اجتناب ناپذیر است.گیل کولینز هم در برخی  از  ستو نهایش  به تعدادی ازاشتباهات رخ داده اشاره کرد واینگونه عنوان کرد که  این  خطاها  توسط "فرانک ریچ" و "مورن دوود" صورت گرفته و کرگمن دوباره این  اشتباهات   را   تکرار کرده    است   نمونه  دیگر  به   زمانی   بر  می گردد   که     "جان   رابرتز"،   رییس دادگستری باید به عنوان قاضی عالی  منصوب  می شد.  در  همین  ایام  مقالات انتقادی تندی نسبت به رابرتز توسط"آدام لیپتاک" در خصوص دیدگاه وی نسبت به قوانین هجو نوشته می شد.
وی همچنین ادعا کرده بود که رابرتز در سال 1980  مبادرت  به  ارایه  قولنامه های غیرقانونی می کرده است.اما روز بعد اصلاحیه ای با این مضمون در نیویورک  تایمز به چاپ رسید: روبرتز این قولنامه ها را ننوشته است.انتشار این اصلاحیه بقدری اشتباه  بود،  که  گزارشگران تایمز هم صدور این قولنامه ها را تایید  می کردند.  بایرون  کالاین  ویراستار  بخش  اجتماعی  با مرور مجدد   سیاستهای ویرایشی سال گذشته به این نکته پی برد که دامنه سیاستهای جاری  حتی تا هجی کر دن کلمات و رعایت  قواعد دستور زبان هم بسط یافته است . وی  که  از  یافتن تنها دو اشتباه  فاحش و 239   اشتباه  جزیی  در  آن سال شگفت زده شده بود این  اهمال  را  ناشی  از توافقات پشت پرده  عنوان کرد. در عین  حال  به  نظر می رسد که شاید تمام این   برنامه ها  برای  اعمال یک  خط  مشی   اصلاحی  مؤثر   باشد   اما  این  در  صورتی است که ستون نویسانی همچون کرگمن نیز ضمن همراهی   با   این    برنامه ها   مطیع   آن  نیز باشند.
 اما حقیقت آن است که هنوز هم اشتباهات  کوچک تصحیح نمی شوند برای مثال کافی است به آنچه در خصوص خبرنگار ما در تایمز اتفاق افتاد اشاره کنم. در این مورد خبرنگار تایمز ادعا می کرد که مدرکی  را در خصوص پاسخ واتیکان به  مساله  کشتار  یهودیان توسط آلمانها در جنگ جهانی  دوم   در  اختیار دارد . این مطلب بدون هیچ اصلاحی علیرغم  نادرست   دانستن  آن توسط کارشناسان به چاپ رسید.