ردپای بی طرف ها در سندیکای قهوه فروشان !

علی‌اکبر عبدالرشیدی را خیلی ها می شناسند؛ روزنامه نگار، مترجم، نویسنده و خبرنگار 60 ساله کرمانی که در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ میلادی خبرنگار حوزه اروپا، سازمان ملل متحد، جنبش عدم تعهد، اوپک و اتحاد اروپایی بود. و امروز مجری برنامه‌ های زنده تلویزیونی در ایران است و در کنار آن به نوشتن مقاله و سرمقاله برای روزنامه‌ها ، نوشتن و ترجمه کتاب نیز اشتغال دارد. وی مصاحبه با شخصیت هایی چون فیدل کاسترو رهبر کوبا، راجیو گاندی و ایندیرا گاندی رهبران فقید هند، خاویر پرز ده کوئه یار دبیر کل اسبق سازمان ملل متحد، دانیل اورتگا رهبر نیکاراگوئه و ضیاء الحق رهبر اسبق پاکستان را تجربه کرده است.نگاه عبدالرشیدی به رسانه ها و جانبداری آنها از این منظر که او خود یک رسانه ای فعال است می تواند جالب توجه باشد.گفت و گو با عبدالرشیدی شاید بتواند به انتقال بخشی از تجربیات او در این زمینه کمک کند. 

خبرنگاران چله نشین کامپیوترها شده اند

روزنامه نگاری پیامبری رخدادها و توصیف و تفسیر واقعیتهاست. روزنامه نگار مادام که اسیر و بازیچه سیاست بازی نشود می تواند روزنامه نگاری کند. او در گزارش آنچه هست به رسالت حرفه ای خود می اندیشد و آنچه می ماند تحدید عواملی است که او در آن نقشی ندارد. شنیدن تجربه های کار روزنامه نگاری از زبان روزنامه نگاران دود چراغ خورده چه برای شاغلان این حرفه و چه برای مخاطبان آنها همواره شنیدنی است. محمد بلوری؛ روزنامه نگار با تجربه کشورمان بخشی از تاریخ روزنامه نگاری کشورمان است .  اومعتقد است کسب مهارتها همراه با خلاقیتهای ذهنی است. کسی که می خواهد چیزی یاد بگیرد با خودآموز نمی تواند شناگر شود بلکه باید شیرجه بزند و سرش به کف استخر نخورد. باید توجه کرد که کسب مهارت همیشه باید وجود داشته باشد.» محمد بلوری را روزنامه نگاران ایران، با تخصص ویژه او در انعکاس اخبار حوادث می شناسند.او در سالهای قبل و بعد از انقلاب اسلامی، معاون سردبیر و عضو شورای سردبیری روزنامه کیهان، سردبیر نشریه ایرانیان، دبیر حوادث روزنامه های ایران و اعتماد و مسؤول ویژه نامه های حوادث روزنامه جام جم و ... بوده است.

گفتگوی من با محمد بلوری را بخوانید: