امروزه خیلی ها معتقدند که با رشد شهر نشینی ، تحولات صنعتی ورویکرد فرهنگی جوامع در اثر همکاری های بین المللی ، شاهد رشد شمارگان مطبوعات در کشورهای مختلف بوده ایم . در کشور ما نیز بزعم برخی این رشد پس از دوم خرداد76 سیر منطقی تری یافته است.گر چه برخی دیگر معتقدند کارکرد حزبی مطبوعات تنها در دوره ای کوتاه مدت این رشد را باعث گردیده و نمی توان آنرا معلول رشد فرهنگی ج
امعه در این فاصله دانست.تجربه فعالیت حزبی مطبوعات در هر دوره ای متاثر از فعالیت احزاب متفاوت آن دوره است. شاید بتوان بهترین تجربه در این خصوص را به دوره ای دانست که لنین در روسیه حکومت می راند. وی اکتبر سال 1921 سردبیران پراودا که خود او این روزنامه را تاسیس کرده بود به کرملین فراخواند و دستور العملی را برای آنها تشریح کرد که در تاریخ مطبوعات باقی مانده والگوی روزنامه های حزبی در سراسر جهان شده است لنین به آنها گفت: "روزنامه حزب نباید به صورت روزنامه معمولی باشد وتنها حرفها،کارها و تبلیغات مقامات را بنویسد و مردم را از هر چه روزنامه هست زده کند.روزنامه حزب که توسط مقامات خوانده می شود باید دردها و نقایص را بنویسد و از دشواری ها سخن بگوید. افراد دلسوز ، با استعداد،مبتکر وفداکار را معرفی وبزرگ کند تا بزرگ شوند و به مقامهای بالا تر برسند و باعث رشد کشور ودلگرمی سایرین شوند من به حزب اندرز داده ام که در کمیته های کوچک وبزرگ، اعضای کمیته ها در جلسات هفتگی پس از شنیدن بخشنامه های حزب وبحث درباره آنا به ایراد نطق آزاد (پس از دستور) بپردازند و هر مشکلی را در منطقه خود ویانقطه دیگری از کشور در فاصله دو جلسه کمیته مشاهده کرده و یا شنیده اند بدون ترس وملاحظه بیان کنند،از دکتر محل تا رفتگر واز خود من تا آموزگار مدرسه. از روز بعد شورای سردبیری پراودا هفت نویسنده ارشدرا که کمتر از 36 سال نداشتند مامور این کار کرد . نتیجه آنکه تیراژ این روزنامه در دهه های 1970 و80 به 14 میلیون نسخه رسیده بود. مائوحتی برخی از نامه هایی را که مردم چین برایش می فرستادند برای درج و عبرت آموزی مقامات به روزنامه خلق می فرستاد و چاپ می شد. چنانکه دیدیم آنچه بیش از همه فرصت را برای موفقیت حزبی اینگونه مطبوعات فراهم می سازد استقبال از انتقاد آنهم با آ غوش باز است ، چیزی که مطبوعات ما برای نیل به آن سالها فاصله دارند.