حکایت حق التالیفی ها حکایت شنیدنی تحریریه های ماست. این جماعت که دانش حرفه ای غالب آنها کمتر از  سایر روزنامه نگاران نیست با آنکه ممکن است زمان زیادی را نیز صرف حضور در  محیط  تحریریه ها  کنند  لیکن  به بهانه هایی چون  نبود  مجوز  لازم  برای  عقد  قرارداد، تعدیل نیروهای انسانی شاغل به کار در  سازمان و... از تغییر نحوه همکاری خود  با  مجموعه  محروم می مانند.بکار گیری  این  طیف در  مطبوعات به مثابه نگرشی  است  که  صاحبان حرف  و  مشاغل  در بکارگیری  کارگران  ارزان  داخلی و اتباع   خارجی کشورهای  همجوار  در  سالهای  اخیر داشته اند. طولانی  بودن  زمان  حضور  این عده نیز هیچگونه تعهدی  را  برای  جذب  آنها  فراهم  نمی کند.حق التحریری ها می دانند که ورود   هر تازه  واردی به محیط  تحریریه ها  لاجرم  پایه های  حضور آنها را متزلزل  می سازد .   از   سویی    دیگر   ساختار مدیریتی مطبوعات ما آنقدر  با  تمایلات  حزبی عجین گشته است که تنها گرایش حزبی، تعلق ووابستگی به اشخاص و  منافع  اقتصادی  است  که می تواند شانس حضور دایم آنها را افزایش دهد. عده ای بر این باورند که سایه سرد و  بی فروغی که امروزه بر فضای تحریریه های ما تجلی یافته است،  بخشی  متاثر  از احساس نا امنی  روزنامه نگاران و بخشی دیگر در نتیجه عملکرد نامطلوب مدیریت هاست که هردو این عوامل با اصلاح سیستم فعلی آنهم در کوتاه مدت از میان خواهد رفت.