خبرنگاری سختکوش روی تخت بیمارستان

 نمی دانم شب گذشته تصاویر بیژن نوباوه را از تلویزیون دیدید یا نه .کسانی که این تصاویر را دیده اند از مشاهده این تصاویر  به شدت متاثر شده اند.درمان بیژن نوباوه که بر اثر جراحات ناشی از جنگ تحمیلی برای او به وجود آمده است، در بیمارستان آتیه ادامه دارد. بیژن نوباوه که سال‌ها به عنوان خبرنگار واحد مرکزی خبر سازمان صداوسیما مشغول فعالیت بوده است، در حال حاضر به دلیل جراحات ناشی از جنگ تحمیلی، از شرایط جسمی خوبی برخوردار نیست و برای درمان در بیمارستان آتیه تحت نظر پزشکان معالج قرار دارد.بیژن نوباوه از جمله خبرنگاران باسابقه تلویزیون به شمار می‌رود که در زمان جنگ تحمیلی بارها برای تهیه گزارش و خبر به جبهه نبرد اعزام شده بود و به دلیل حضور در خط مقدم جبهه، چندین بار مورد اصابت ترکش و حتی شیمیایی قرار گرفته است که همین مسئله باعث شده بود که هر از چند گاه با مشکل مواجه شود.
نوباوه حدود چهار سال به عنوان خبرنگار اعزامی سازمان صدا و سیما به سازمان ملل متحد، در نیویورک فعالیت کرده است و اخیرا (حدود سه ماه) به عنوان مدیر شبکه تلویزیونی جام جم 2 مشغول فعالیت شده بود. نوباوه اخیرا نیز به عنوان یکی از اعضای هیات منصفه مطبوعات معرفی شده بود.
وی که جانباز هم محسوب می‌شود، از سوی مسئولان بیمارستان آتیه، ممنوع‌الملاقات شده است و پزشکان معالج او، دلیل این امر را ضرورت دوری بیمار از هرگونه میکروب یا مواد خارجی و نیز هیجان عنوان می کنند.
اما بر اساس اطلاعاتی که به دست آمده است، مدیر کنونی شبکه جام جم 2، در آزمایش‌های انجام شده با مشکل «وایت.تی.سی» بالا مواجه است و پزشکان درصدد درمان وی هستند.
از خداوند منان، آرزوی شفاف عاجل را برای وی داریم.

احمدی نژاد تونس نمی رود

محمود احمدی نژاد رییس جمهوری کشورمان که قرار بود در روز دوشنبه برای شرکت در اجلاس سران جامعه اطلاعاتی عازم تونس شود از این سفر صرفنظر کرده است. یک منبع آگاه در این خصوص گفت احتمالا دلیل لغو این سفر بیماری پدر احمدی نژاد است.

دکترعلی اکبرجلالی:به ما می گویند خالی بند

در حالی که تا کنون 2 میلیارد دلار صرف فناوری اطلاعات در جهان شده است،اما در ایران حتی یک میلیارد دلار هم بابت این امر اختصاص نیافته است." این مطلب را دکتر علی اکبر جلالی نظریه پرداز موج چهارم در گفت وگو با "پرانتز" عنوان می کند.وی در همین خصوص اضافه می کند:جمعیت کشور ما یک صدم جمعیت دنیا است و باید حداقل بیست میلیارد دلار بابت پیشبرد این مهم هزینه می کردیم.   جلالی اضافه می کند: روزانه 3 میلیارد بایت اطلاعات جدید به حجم اطلاعاتی که در دنیا وجود دارد افزوده می شود ولازم است برای آنکه حرفی برای گفتن در دنیای اطلاعات داشته باشیم نگاه خود را به تولید اطلاعات تغییر دهیم.ما هنوز به جایگاه مناسبی ازحیث تولید اطلاعات دست نیافته ایم، هنوز مردم ما بعد از گذشت چند سال طعم واقعی دولت الکترونیک را نچشیده اندوهنوز بسیاری از سازمانهای دولتی ما آنقدر مکانیزه نشده اند که بتوانند از روشهای  دیجیتالی استفاده کنند. عضو هیات علمی دانشگاه علم وصنعت با انتقاد از نگاه مدیران به پیشبرد اهداف پژوهشی اضافه می کند: وقتی قرار است وزیری انتخاب شود چندان به این نکته که این وزیر تا چه میزان توانایی مواجهه با یک جامعه اطلاعاتی را دارد توجه نمی شود.آنقدر مشکلات زیاد است که عمده وقت یک وزیرصرف گرانی مرغ و امثالهم می شود! وقتی سیستم اینگونه طراحی شد وزیر هم تصور می کند خیلی هم نباید نگران آینده و پیشرفتهای علمی دنیابود.   استاد دانشگاه ویرجینیای غربی آمریکا اضافه می کند: در ایران وقتی طرحی را ارایه می کنیم به ما می گویند"خالی بند!". بعضی ها آنقدر به این طرحها بی توجه اند که حتی به خود زحمت نمی دهند در خصوص آن کمی فکر کنند. اشکالی که وجود دارد به افرادی بر می گردد که این مسؤولیتها را می پذیرند ولی سواد وتخصص لازم را در آن مسؤولیتها ندارند.جلالی ادامه می دهد:جامعه ما بیشتر سیاسی اداره می شود تا علمی و کارشناسی. با تغییر هر مسوولی فاصله ای هم در روند تحولات ایجاد می شود.هر مسوول جدید که بر سر کار می آید می کوشد کارهای مدیر سابق را زیر سوال قرار دهد واصطلاحا زیراب وی را بزند.   وی ضمن بااهمیت دانستن عنصر نیروی انسانی در سیر تحولات تکنولوژیکی جوامع یادآور می شود: ما همواره به داشتن نیروهای جوان خود بالیده ایم،غافل از آنکه بدانیم کثرت جمعیت جوان در برخی کشورها فرصت است و در برخی کشورها می تواند تهدید محسوب شود، کشوری که امکانات لازم را برای استفاده صحیح و بهینه از نیروی جوان خویش ندارد با فرصت مواجه نیست.در این کشور چه افتخاری وجود دارد که به نیروهای جوان خود ببالیم. افتخار زمانی است که همین جوانها به عنوان محورهای اقتصادی دنیا مطرح شوند وبتوانند از پتانسیلهای روز دنیا استفاده کنند.جلالی اضافه می کند: مسوولان جامعه باید به محققان خود اعتماد کنند اما وقتی برخی از بدیهی ترین نکات را نمی دانند چه باید کرد؟ قدرت مسوولان در کشور ما آنقدر بالاست که هر کس که به مسوولیتی رسید هر کاری که دلش می خواهد انجام می دهد.می گویند دوره های فناوری اطلاعات ایجاد کرده ایم، ولی اینکه چه سر فصلهایی برای این دوره ها لازم است هیچ کس نمی داند و هیچ نهاد هماهنگ کننده ای برای اتخاذ همین تصمیم ساده وجود ندارد. هر دانشگاهی برای خود سرفصلی را تدریس می کند، هر کسی به بهانه ای پولی را مطالبه می کند و دوره ای را تاسیس می کند آنوقت می خواهیم با چنین سیستمی با کشورهای توسعه یافته رقابت کنیم. دکتر جلالی با انتقاد از برخوردهای صورت گرفته با طرح های ارایه شده خود از سوی برخی مسوولان  می گوید: همانگونه که یک چوپان می تواند در همان حوزه کاری خودش نظر بدهد من و امثال من هم می توانیم نظر خود را ارایه دهیم ولی در این کشور روزی معاون فناوری اطلاعات روبروی من قرار گرفت و گفت : من معاون آی تی این کشورم تو چرا نظر می دهی! ما در چنین جامعه ای ودر کنار چنین مدیرانی زندگی وکار تحقیقاتی می کنیم. این مدیران بجای آنکه حمایت کنند فکر می کنند چون بر مسند مدیریت تکیه زده اند پس تمامی نظرات هم باید از دهان آنها خارج شود.  وی می افزاید: وقتی صنعت نانو تکنولوژی در دنیا مطرح شد نهاد ریاست جمهوری در کشور ما نیز نهادی را تحت همین عنوان در کشور تاسیس کرد.اما وقتی خود را با کشوری مثل کره جنوبی که 5 میلیارد دلار بابت آن هزینه کرده است مقایسه می کنیم متوجه می شویم که چقدر از این قافله هم عقب مانده ایم.مجموعه آنچیزی که انجام شده است "سند چشم انداز بیست ساله نظام" است که تنها یک کاغذ است که در قالب دستورالعمل کلان تنظیم شده است و خیلی ها خرابکاری های خود را در قالب همین برنامه عنوان می کنند و می گویند فلان کار در راستای سیاستهای بیست ساله نظام است.                                                                                   

صدا وسیما و خبرگزاری تازه اش

محمود اسعدی دبیر ستاد چهره های ماندگار در آستانه برگزاری پنجمین همایش بین المللی چهره های ماندگار از را ه اندازی خبرگزاری مشاهیر ایران و جهان خبر داده وگفته است:بانک اطلاعاتی استادان برجسته در ایران و سایر نقاط جهان از سوی این ستاد راه اندازی شده و ایجاد خبرگزاری مشاهیر ایر ان و جهان برنامه آینده ستاد چهره های ماندگار است که بزودی راه اندازی خواهد شد. اسعدی هدف از ایجاد خبرگزاری مشاهیر ایران و جهان راشناسایی و شناساندن چهره های برجسته علمی، فرهنگی و هنری دانسته تا علاقه مندان بتوانند به آسانی به اطلاعات مورد نیاز خود در این زمینه دسترسی داشته باشند و از طرفی با معرفی چهره های برجسته اقدام به الگو سازی برای نسل جوان شود.چند سالی است رسانه ملی به بهانه تقدیر و بزرگداشت بزرگان این مرز وبوم اقدام به برپایی چنین محافلی می کند. برپایی این همایشها از همان روزهای نخست با اما و اگرهای بسیاری همراه بوده است که البته همچون گذشته مدیران مربوطه بگونه ای سعی در توجیه انگیزه برپایی وادامه اینگونه نشستها داشته اند. صرف نظر از اینکه برگزاری چنین محافلی جزو اهداف رسانه ای چون صدا و سیما تعریف شده است یا خیر ، نکته ای که ذکر آن حایز اهمیت است راه اندازی مجموعه ای تحت عنوان خبرگزاری است. اینکه چرا صدا وسیما به جای تقویت تولیدات رادیویی وتلویزیونی ترجیح می دهد هر از چندی با افتتاح مجموعه ای ،بودجه های کلان این سازمان را صرف فعالیتهای موازی و غیر ضروری کند پرسشی است که تا کنون دست اندرکاران این رسانه از پاسخ به آن طفره رفته اند.برای آنکه دورنمایی از خبرگزاری آتی تاسیس! مشاهیر ایران وجهان برای خویش ترسیم کنید بد نیست نگاهی به سایت تخصصی چهره های  ماندگار که در همین خصوص فعالیت می کند داشته باشید وهر از چندی مطالب آنرا مرور کنید.آنگاه قضاوت خواهید کرد که آیا معرفی چهره های ممتاز این مرز و بوم که حقیقتا امری در خور تحسین است می تواند جزو برنامه های صدا وسیما تعریف شودیا خیر.

" لوبیای چشم بلبلی"مهمتر است یا گوش آقای سردبیر؟!

" گوش سردبیر روزنامه محلی را بریدند".دروازه بانان خبر یکی دو روزنامه کشور اواسط همین ماه پس از گزینش انبوه اخباری که بروی تلکس چند خبرگزاری داخلی منعکس شد، خبر فوق را نیز دارای ارزش خبری تشخیص داده وآنرا در کنار اخباری چون شعله ور شدن آتش کینه خواستگار ، چوب حراج بر خودروهای دزدی، قتل شوهری با همدستی مرد افغان و ... استفاده کردند. اما  بریدن گوش این سردبیر بیچاره حتی آنقدر برای همکاران رسانه ای او بی ارزش تشخیص داده شد که حاضر نشدند خبر آن تنها بواسطه ابراز حس همدردی! در یکی از صفحات نشریه آنها به چاپ برسد.

ذکر این نمونه واشاره به آن به این دلیل اهمیت دارد که بگوییم اگر نظیر چنین حرکتی در خصوص یکی از سردبیران محلی یا غیر محلی والبته با اهداف و مقاصد سیاسی اتفاق می افتاد آیا صدها نشریه ای که هر روز نانشان را از داغ کردن تنور سیاست تهیه می کنند باز هم در برابر چنین واقعه ای سکوت می کردند؟! حتی به نظر می رسد تشکلهایی چون انجمن صنفی روزنامه نگاران و انجمن روزنامه نگاران مسلمان نیز که هر از چندی با فرمانهای به چپ چپ وبه راست راستشان می کوشند عین صاحبان دو تیم سرخ وآبی سره را از ناسره به هواداران تحت امر خویش نشان دهند نیز دیگر اشتهایی برای هضم کردن چنین اتفاقات پیش پا افتاده ای ندارند. برای آنها فروش لوبیای چشم بلبلی یا برنج دم سیاه شمال از گوش بریده یک روزنامه نگار محلی مهمتر است تا بتواند براحتی در نشریه داخلی آنها گنجانده شود. یادمان باشد ماجرای " شبهای برره" و دفاع از حیثیت عوامل تولید و پخش این مجموعه تلویزیونی آنقدر برای رییس سازمان عریض و طویل صدا و سیما با اهمیت تلقی می شود که بی آنکه نگران مخدوش شدن وجهه مدیریتی خویش باشد در مقابل ریشخند جن وانس با اعتماد به نفس کامل می ایستد و ازهیچ، همه چیز می سازد! اما در این سوی هیچ کس حاضر نیست از اعتبار روزنامه نگاری که چه بسا حقوق ماهیانه او به قدر هزینه تولید تنها دو سه دقیقه از مجموعه یاد شده هم نیست دفاع جانانه کند. 

 راستی آیا کسی حاضر می شود برای احقاق حقوق چنین روزنامه نگاری پشت دیوار بیمارستانی که او بستری است تحصن ویا اعتصاب غذا کند ویا حتی با ارسال طوماری به یکی از مجامع دفاع از حقوق روزنامه نگاران از آنچه بر سر او آمده است گله و شکایت کند؟! 

 بله حق با شماست همه اینها به یک شوخی کودکانه بیشتر شبیه است تا نکته ای که بتوان در خصوص آن چیزی نوشت... هر روز دهها و شاید صدها روزنامه نگار در جای جای  شهر و دیاری  که ما برای آن قلم می زنیم بی آنکه خبری از آنها  در روزنامه ای به چاپ برسد به سر نوشتی شبیه این روزنامه نگار محلی  دچار می شوند تازه اگر شانس بیاورند خبر آنچه به روزشان آمده است زیر خروار اخبار آنروز روزنامه به چاپ خواهد رسید راستی ما را چه می شود؟!